Αριθμ. Πρωτ. 132

ΠΕΤΡΟΣ Ζ'

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα, Χριστός Ανέστη!

Θάμβος συνέχει τας καρδίας πάντων των θεωρούντων τον εκ νεκρών εν δόξη και τιμή και κραταιά δυνάμει εγειρόμενον Βασιλέα και Δεσπότην ημών Ιησούν Χριστόν, τον εκ του Ουρανού υπέρ πάσαν έννοιαν καταβάντα και ως άνθρωπον σκηνώσαντα εν μέσω ημών, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν συναναστηθή Αυτώ κατά την επερχομένην και εν τη Εκκλησία ήδη παρούσαν Βασιλείαν της Δόξης του Ανάρχου Πατρός και του Μονογενούς Υιού και του Ζωοποιού Πνεύματος.

Η εκ νεκρών Ανάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού απαντά πλήρως και ουσιαστικώς εις το περί θανάτου ερώτημα, το οποίον βασανιστικώς καταδυναστεύει την ανθρωπίνην σκέψιν, καθώς αύτη στέκει εκστατικώς ενώπιον της αιτίας του θανάτου και της φθοράς, της μη δυναμένης να απαντηθή δια της λογικής, καίτοι ο θάνατος και η φθορά συνεκφαίνονται μετά της ανθρωπίνης φύσεως, συμφώνως τη καθ' ημέρα κοινή πάντων εμπειρία.

Αι του θανάτου αιτίαι έχουν πολλάκις αναζητηθεί εις την του περιβάλλοντος φυσικήν και κοσμικήν τάξιν και έχουν διερευνηθεί υπό της φιλοσοφίας, ενώ αι ούτω καλούμεναι "φυσικαί επιστήμαι" κατά το παρελθόν, αλλά και άχρι του νυν καιρού προτείνουν διαρκώς βελτιουμένας απαντήσεις, συντάσσουν νέας θεωρίας και συγκρίνουν τα εκ πολλών πηγών παρεχόμενα δεδομένα.

Παρά την της επιστήμης προφανεστάτην πρόοδον, την ανάπτυξιν της τεχνολογίας, την εξέλιξιν του φιλοσοφικού στοχασμού και των της τέχνης απολαύσεων, παρά τας μεταλλαγάς των ανθρωπίνων κοινωνιών και τας εν πολλοίς πολωτικάς συνθήκας του βίου, ο θάνατος παραμένει το μείζον και κρισιμώτατον ερώτημα, μολονότι κατά την πορείαν της ζωής των τε προσώπων και των συνόλων ελαχιστοποιείται, εξαίφνης όμως εμφανιζόμενον και φιλοσοφούμενον μόνον μετά τον θάνατον αγαπητού οικείου προσώπου.

Η Εκκλησία, εδραζομένη επί τη εμπειρία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, αντιμετωπίζει το περί θανάτου ερώτημα δια μακρού και συγκροτημένου θεολογικού λόγου, ο οποίος αρθρούται κατ' αναφοράν προς τον εκζητούντα απάντησιν άνθρωπον κάθε ιστορικής εποχής και εις οιονδήποτε πολιτισμόν μετέχοντα, προσκομίζουσα δε εις αυτόν την μίαν και σώζουσαν απάντησιν ή μάλλον εμπειρίαν αυτής, ώστε να θεραπεύεται η υπαρξιακή αγωνία αυτού. Η της Εκκλησίας πράξις αφορμάται εκ της ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων, εις
το άγιον πρόσωπον του Οποίου ενούται "ατρέπτως, αχωρίστως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως" η ανθρωπίνη μετά της θείας φύσεως.

Η λογική και αι κατηγορίαι της λογικής συστέλλονται ενώπιον του φρικτού τούτου μυστηρίου, του εν τη Εκκλησία φυλλατομένου και εκ της λογικής περιγραφομένου μόνον κατά τας πολλαπλάς συνεπείας αυτού, προσφέρει δε τούτο σταθηράν ανάπαυσιν και ευφροσύνην, μόνιμον απόλαυσιν και τέρψιν, αμείωτον χαράν και αγαλλίασιν. Ο θάνατος εν Χριστώ καταλύεται, η φθορά αναστέλλεται, οι ζώντες ουκ αποθνήσκουσιν, οι νεκροί εγείρονται και πλέον "ουδείς επί μνήματος" κείται, αλλά συνθάπτεται και συνεγήρεται μετά του Ιησού.

Υπό την έννοιαν αυτήν, η εκκλησιαστική συνείδησις εκκεντρίζεται εις την εμπειρίαν της Αναστάσεως, την οποίαν και λειτουργικώς συνεχίζει κατά την ευχαριστιακήν αναφοράν, επιστρέφουσα εις τον Θεόν τα ίδια Αυτού δώρα και προσκομίζουσα προς τον Δημιουργόν και Συντηρητήν του σύμπαντος την ανεστημένην ιδίαν Αυτού φύσιν: "τα σα εκ των σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα", καθώς ομολογούμεν εις την Θείαν Λειτουργίαν.

Η της Εκκλησίας Αλεξανδρείας συνδρομή εις την θεολογίαν της Ενσαρκώσεως και τα υπέρ του ανθρώπου αποτελέσματα αυτής, εκ των οποίων η Ανάστασις αποτελεί το κέντρον, τον άξονα, τον μοχλόν και την δύναμιν, αποδεικνύεται δια πολλών τρόπων, αλλά και εκ της διδασκαλίας του εξαιρέτου της διακονίας του όλου εκκλησιαστικού σώματος αοιδίμου Προκατόχου ημών Αγίου Πατρός και Διδασκάλου Αθανασίου του Μεγάλου: "Δια τούτο και όπου διεφθάρη του ανθρώπου το σώμα εκεί προΐεται Ιησούς το ίδιον σώμα και όπου κεκράτητο η ψυχή η ανθρωπίνη εν θανάτω εκεί επιδείκνυται ο Χριστός την ανθρωπίνην ψυχήν ιδίαν ούσαν, ίνα και παρή ως άνθρωπος ο ακράτητος εν θανάτω και λύση την κράτησιν του θανάτου ως Θεός, ίνα, όπου εσπάρη η φθορά, εκεί ανατείλη η αφθαρσία και όπου εβασίλευσεν ο θάνατος εν μορφή ψυχής ανθρωπίνης παρών ο θάνατος, επιδείξηται την αθανασίαν" (Αγίου Αθανασίου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, Κατά Απολλυναρίου 1, 17).

Αγαπητά τέκνα εν Χριστώ,

Η δια του θεολογικού λόγου και δια της Αποστολικής παραδόσεως εκφορά της εκκλησιαστικής εμπειρίας αναπαριστά την όλην πίστιν της Εκκλησίας εις τον εκ νεκρών αναστάντα Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν, διο και το Πασχα αποτελεί "την εορτήν των εορτών και την πανήγυριν των πανηγύρεων", την κυρίαν και προεξάρχουσαν ημέραν, καθ' ην πανηγυρίζομεν ουχί υλικώς αλλά πνευματικώς, ουχί γοερώς αλλά σιωπηλώς, ουχί δραματικώς αλλά ταπεινώς. Εορτάζομεν εν κοινότητι Χαριτος την επέλασιν της ζωής έναντι του θανάτου, την επικράτησιν της αφθαρσίας έναντι της φθοράς, την ατελεύτητον ζωήν της ανθρωπίνης φύσεως έναντι της καταστροφής, την ζωογονούσαν αγάπην έναντι του διασπαστικού φόβου, την μεταξύ των ανθρώπων εν Χριστώ ενότητα έναντι της ατομικιστικής πλάνης του διχαστικού συμφέροντος.

Πράγματι, η υπό του Ιησού Χριστού επί γης εγκαινιασθείσα ιεραποστολική πράξις της Εκκλησίας, της οποίας πάντες οι Αυτόν ομολογούντες ως Σωτήρα και Λυτρωτήν συναπαρτίζομεν ως "μέλη εκ μέρους" το ενιαίον οργανικόν σώμα, είναι ιεραποστολή της αγάπης και της Αναστάσεως, ιεραποστολή της χαράς και της ειρήνης, ιεραποστολή της ευχαριστιακής συνάξεως και της εν αναμονή προσευχής. Διο και ο αναστάς Ιησούς εμφανισθείς εις τούς Αγίους Αυτού Αποστόλους κηρύττων τον ευαγγελικόν λόγον της χαράς και της ειρήνης, ηυλόγησεν ’ρτον και Ποτήριον ευχαριστιακής τρυφής, δια του οποίου εφοδιάσθησαν οι "της οικουμένης φωτισταί" προ της αποστολής αυτών εις τα έθνη, προς τα οποία ιεραποστολικώς ηργάσθησαν, φέροντες καρπόν πολύν, μυρύπνοον και ευώδην.

Εκ της Μεγάλης Πόλεως Αλεξανδρείας, όπου η καθ' ημάς Αποστολική Καθέδρα του Αγίου Ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου και εν μέσω έχοντες λαμπροφώτιστον Προεξάρχοντα τον της φθοράς καθαιρέτην και τον την πληρότητα της Ζωής παρέχοντα Ιησούν, μέτοχοι δε όντες των εκ της ευχαριστιαστικής Αναστασίμου Αναφοράς δώρων, ευχόμεθα όπως το εκ του Ζωοποιού Τάφου Φως καταλαμπρύνει άπαντα τα τέκνα του καθ' ημάς περιφανούς και Αποστολικού Θρόνου, παρέχει δε την των καρδιών και σωμάτων εν τω ατελευτήτω βίω απόλαυσιν των ακενώτων, αμειώτων και αναφαιρέτων Θείων χαρισμάτων, των μη εκ του θανάτου καθαιρουμένων και μη τη φθορά υποκειμένων.

Διάπυρος προς τον εκ νεκρών Αναστάντα αρχιπανηγέτην της Ζωής και των αρίστων δωρεών πλουσιοπάροχον Χορηγόν ευχέτης

+ ο Αλεξανδρείας Πέτρος

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2004