ΠΕΤΡΟΣ Ζ΄

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΜΩΝ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής»

Τέκνα αγαπητά και περιπόθητα, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Η εκ νεκρών ανάστασις του ένσαρκου Λόγου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεν αποτελεί μόνον το ύψιστον γεγονός της σωτηρίας του κόσμου και συνεπώς, την δικαιολογημένην αιτίαν του πανδήμου εορτασμού, αλλά και τον ουσιαστικόν σκοπόν της συνολικής ιστορίας του κόσμου, διά τούτο δε ψάλλομεν: «Φως Χριστού φαίνει πάσι» Το φώς της Αναστάσεως φωτοδοτεί την όλη πορείαν του κόσμου, καλύπτει τα συνειδητά και τα ασυνείδητα κενά και νοηματοδοτεί την τελολογικήν, δηλαδή υπαρξιακήν ολοκλήρωσιν των κτιστών όντων του σύμπαντος.

Υπό την έννοιαν αυτήν η Εκκλησία, κατά την διάρκειαν της υπερδισχιλιετούς ιστορικής πορείας αυτής, γέμει από το αναστάσιμο φως και βιώνει μονίμως την βεβαιότητα, ότι το φως αυτό διαφέρει ως προς την ουσίαν του από το ηλιακόν, το οποίον «γίγνεται και απογίγνεται», και υπέρκειται κάθε άλλης μορφής φωτός, ορατού και μη ορατού, εφ’ όσον ούτε κτιστόν είναι, ούτε αντιληπτόν διά των αισθήσεων. Ως άκτιστον, το φως της Αναστάσεως υποκίνησε τους αποστόλους εις το έργον του ευαγγελισμού των εθνών, ενίσχυσε τους μάρτυρες κατά την επί γης τελείωσίν τους, στήριξε τους ασκητές και τους αναχωρητές όλων των εποχών, περιέλουσε τους ιεράρχας. Παραλλήλως υποκίνησε τους θεοπνεύστους συγγραφείς εις την πνευματοφόρον σύνταξιν των αγιογραφικών κειμένων, των έργων της πατερικής γραμματείας, των υμνογραφικών συνθέσεων. Εις κάθε δε ιστορικήν εποχήν διαμορφώνει το φιλάνθρωπον και φιλόστοργον ήθος των αγίων της Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική συνείδησις κατανοεί το αναστάσιμον φως ως «ζωοδόχον πηγήν», ως «λύτρον αντί πολλών», ως «φως εκ παστάδος» προερχόμενον, το οποίον προσφέρεται «εις ανακαίνισιν πολλών». Πράγματι, το φως του κενού Τάφου διακρατεί σύμπασαν την δημιουργίαν, εφ’ όσον ο Ιησούς ανακεφαλαίωσεν εις το θεανδρικόν Του πρόσωπον την «παλαιωθείσαν φύσιν», η οποία συνεστέναζε και συνέπασχε μαζί με τον κυριευμένον από το βασίλειον του θανάτου άνθρωπον. Ανέστησε εαυτόν ο Χριστός ‘ίνα γένηται της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής αρχηγός και πίστωσις, λύσας την απόγνωσιν … ίνα δειχθή, πώς η του ανθρώπου φύσις παρά πάντα τα κτίσματα κατ’ εικόνα εκτίσθη Θεού … ίνα τιμήση την σάρκα και αυτήν την θνητήν … ίνα συνάψη τα φύσει διεστώτα ανθρώπους τε και Θεόν, διπλούς αυτός τη φύσει μεσίτης γενόμενος…’ (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

Ιδού, όμως, το φως της Αναστάσεως δεν είναι δυνατόν να καλυφθή από την οικολογικήν καταστροφήν του πλανήτου, ούτε από τα πολλαπλά κοινωνικά προβλήματα ή από τον ανθρώπινον πόνον. Διά της παρουσίας του φωτός της Αναστάσεως, η Εκκλησία δύναται να απαντά εις τα εκάστοτε ιστορικά ζητήματα και τις κατά εποχήν συγκυρίες, καίτοι αυτό δεν καθίσταται πάντοτε συνειδητόν εις τον κόσμον. Τα έθνη και τα πρόσωπα έχουν προσκληθεί εις την φωταγωγίαν του καινού Τάφου, εις την λαμπροφορίαν της Αναστάσεως, έστω και αν ο «φόβος» και η «έκστασις» των μυροφόρων γυναικών εις την θέαν του κενού Τάφου, όπως περιγράφονται εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον (Μαρκ. ιε, 1 κ.ε.), επαναλαμβάνονται με προφανείς συνέπειες εις την διαμόρφωσιν των σχέσεων μεταξύ πολιτισμών, εθνών και προσώπων!

Η περιγραφή της Αναστάσεως από τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν Μάρκον, τον ιδρυτήν της Εκκλησίας Αλεξανδρείας και θεμελιωτήν του καθ’ Ημάς Αποστολικού Θρόνου είναι η στερεά βάσις εκκινήσεως του ευαγγελισμού των εθνών της αφρικανικής ηπείρου, περιοχής της αμέσου δικαιοδοσίας του Παλαιφάτου ημών Πατριαρχείου. Ο φωτοφόρος και λαμπροποίκιλτος κενός Τάφος του Αναστάντος Ιησού συνδέεται με τον κόσμον διά της ιεραποστολίκης δράσεως, διά της ποιμαντικής διακονίας, αλλά και διά της εκκλησιαστικής ευθύνης διά την των πάντων ενότητα εν Χριστώ, με σκοπόν την απομάκρυνσιν του φόβου, των πολεμικών συγκρούσεων, της αγωνίας και των λοιπών φυσικών ή και υπερφυσικών περιπετειών.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η Αγωνία των πολεμικών συγκρούσεων διαταράσσει την ειρηνικήν συνύπαρξιν των εθνών και εμποδίζει την μεταξύ τους συνεργασίαν, όπως και κατά το ιστορικόν παρελθόν, μολονότι η Εκκλησία πάντοτε διατυμπανίζει και διαλαλεί προς πάσαν κατεύθυνσιν, την σημασίαν της ειρηνικής επιλύσεως των διαφορών, διότι Αυτός ο σαρκωθείς και ταφείς και αναστάς Δεσπότης και Ποιητής των πάντων απέδειξεν εις το θεανθρώπινον πρόσωπον Του την σημασίαν και την αξίαν της ανθρώπινης ζωής, την οποίαν ένωσε με την θείαν φύσιν.

Η ζωή κατανοείται, αλλά και βιώνεται από το εκκλησιαστικόν σώμα ως απόλυτη δοξολογία και πλήρης ευχαριστία προς τον Δωρεοδότην Θεόν, ως τιμηθείσα υπό του Μεσσίου. Επομένως, η διαρκής προσευχή και η μόνιμη προσδοκία της Εκκλησίας διά την επικράτησιν της ειρήνης δεν δύναται να αγνοήσουν την παραπάνω θεμελιώδη αρχήν. Η Εκκλησία τιμά πάντοτε τους θεσμούς και τους άρχοντες, αλλ’ ουδόλως δύναται, ούτε εις το ελάχιστον, να υποτιμήση η να παραθεωρήση την επερχόμενη λαίλαπα τόσον σε ανθρώπινα θύματα, όσον και σε υλικές (οικολογικές, καλλιτεχνικές, περιουσιακές κλπ.) καταστροφές. Οι πολεμικές συγκρούσεις παρέρχονται αλλ’ όμως το λαμπρόν φως της Αναστάσεως παρέχει μόνιμη και σταθερήν ελπίδα αποκαταστάσεως και καταλλαγής, εφ όσον λαμπαδοφορείται εις την καρδίαν, το κέντρον της υπάρξεως, όπου οι στρατιωτικές δυνάμεις αδυνατούν να επέμβουν.

Από της ιεράς Καθέδρας Ημών επαναλαμβάνομεν, υπο την αγωνίαν των πολεμικών συζητήσεων, εντάσεων και προγραμματισμών, την πρόσκλησιν εις την λαμπροφόρον πανήγυριν της Αναστάσεως και πατρικώς ευχόμεθα το υπέρλαμπρον φως του Κυριακού Τάφου να φαιδρύνη τις καρδίες όλων, να διαλύη κάθε ανασφάλειαν και απανθρωπίαν και, συγχρόνως, να φωταγωγή πάντα τα προσωπικά, συλλογικά και εκκλησιαστικά έργα και επιτεύγματα του φωτός προς νοηματοδότησιν του συνολικού βίου και προς κραταίωσιν εν υμίν του «υπερ πάσαν ένοιαν» και επέκεινα «παντός λόγου» ανακαινιστικού φωτός της Αναστάσεως.

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Χριστόν και Φωτοπάροχον Κύριον και Θεόν ημών

+ ο Αλεξανδρείας Πέτρος

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας

ΆΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2003