Πάσχα 2001

ΠΕΤΡΟΣ Ζ΄

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΜΩΝ, ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αδελφοί και συλλειτουργοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν , ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον». (Ιω. Γ΄16)

Περιφέροντες την ταπεινήν ημών διακονίαν της αγάπης του Κυρίου μας, στον χώρο της Μάνας Αφρικής, ένα χώρο τον οποίον οι ευνοημένοι του πολιτισμού της υπεραφθονίας και της υπερκαταναλώσεως, με άκρα συγκατάβαση, τον αποκαλούν «Τρίτο» στην τάξιν της κοσμικής νομοτελείας, με λύπη πολύ και συνοχή καρδίας, γινόμεθα καθημερινά μέτοχοι ενός πόνου, μιας απορίας, που επιγραμματικά ακούγεται σαν την εωθινήν εκείνην απορία των Μυροφόρων, «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».

Και τούτος ο «λίθος» ο «μέγας σφόδρα» φέρει τας γραφάς και τας σφραγίδας της αδικίας, της εκμεταλλεύσεως, των φυλετικών διακρίσεων, της ανισότητος, της απάτης, των ανιάτων ασθενειών και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος…

Η απορία όμως ημών μεγενθύνεται, όταν και από την πλευράν του πεπολιτισμένου «Πρώτου» κόσμου, εν μέσω του τεχνητού και κατεσκευασμένου χάους, της αποστάσεως και αποξενώσεως των προσώπων και των προσωπικοτήτων, των μοντέρνων πολέμων, των αδηφάγων συμφερόντων, των τεχνητών παραδείσων και των ανεπανορθώτων οικολογικών καταστροφών, ακούγεται η ίδια απορία: «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου… ό ελαξεύσαμεν ταις ιδίαις χερσίν και εισήλθομεν έτι ζώντες εν αυτώ;»

Και με την απορία αυτή εβαδίσαμεν «ημέρας τεσσαράκοντα» ακολουθούντες το παράδειγμα του Κυρίου εις το συγκοινωνείσαι τω πάθει Αυτού… και προέλαβον ημάς «Μυροφόροι κόραι» λέγουσαι «ότι ο λίθος ο μέγας σφόδρα… αποκεκύλισται… και ηγέρθη ο Κύριος» «δυνατός σφόδρα, χαίρων ως κεκρεπαληκώς εξ οίνου της αγάπης» «και ηγέρθη Αυτός πρωτότοκος εκ των νεκρών και ηνέωξε τα μνημεία πάντα…»

Και ιδού φως και ζωή και χαρά εκ του τάφου αυτού… αλλ’ οι νομίζοντες εαυτούς νεκρούς είναι «ουκ εξήλθον εις απάντησιν Αυτού και ηγάπησαν το σκότος μάλλον ει το φως», « το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».

Αδελφοί περιπόθητοι και αγαπητοί,

Αυτό που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες είναι η συρρίκνωσις της αγάπης που τις καθιστά ουσιαστικά ερήμους, ανύδρους και αφιλοξένους χώρας, πραγματικά «ζώντα εσφραγισμένα μνημεία».

Δυστυχώς, αυτή η αδυναμία ξεκινά από τα κύτταρα των οικογενειών και τις προσωπικότητες που, ενώ ζητούν αγάπη, εντούτοις μένουν μετέωροι και καχύποπτοι όταν πρέπει να την εκφράσουν με έναν άμμεσο και ειλικρινή τρόπο.

Η απόφαση όμως της αγάπης θα παραμένει πάντα το ουσιαστικότερο κριτήριο κάθε αυθεντικότητος στον αιώνα που προηγείται της ατελευτήτου Βασιλείας των Ουρανών.

Αυτή η αγάπη θα αξιολογίσει και την νέα χιλιετία, αν θα είναι χιλιετία αγάπης ή χιλιετία φθοράς, μίσους και καταστροφής.

Μια αγάπη που θα απευθύνεται αδιάκριτα και αποφασισμένα στην απεραντοσύνη της κάθε «εγγύς» και της κάθε «μακράν» αγάπης των «ελαχίστων αδελφών» μας, που έχουν την ευλογία και δοκιμασία να θεωρούνται ελάχιστοι, ξεχασμένοι και καταφρονεμένοι. Στην πραγματικότητα όμως, οι αδελφοί μας αυτοί, είναι το κριτήριο της κρίσεως όλων μας από τον «Ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς».

Μέσα από αυτή την εσχατολογική πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την προοπτική και εκπόρευση της Ευαγγελικής αγάπης, κρίνομεν από της θέσεως ταύτης, ότι μαζί με τους χαρμοσύνους ήχους των σημάντρων, πρέπει να ηχήσουν και τα σήμαντρα της πνευματικής αφυπνίσεως και ελπίδος όλων ημών, διότι η ελπίδα αυτή λειτουργεί σε σχέση με την βεβαιότητα που πηγάζει από τον Τάφο του Τριημέρου Ζωοδότου, που επιγραμματικά συνοψίζεται στην Παύλειο διακήρυξη ότι «ο εγείρας τον Κύριον Ιησούν και ημάς διά Ιησού εγερεί» (Β΄ Κορ. δ΄ 14).

Αδελφοί αγαπητοί, «ηγέρθη Χριστός». Κανένας ας μην θεωρεί τον εαυτό του νεκρόν, «ο θάνατος ενικήθη ο Άδης εκκενώθη», αναστώμεν από πάσης πικρίας παθών και παθημάτων και ακολουθήσωμεν τω μόνω Ζοωδότη ,Τω καταργήσαντι «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον».

Με αυτές τις σκέψεις, προσκαλούμεν όλους εν Χριστώ δι’ Αγίου Πνεύματος, να δώσουμε τα χέρια, για νέες προσπάθειες στο χώρο της αγάπης και να αναφωνήσουμε μαζί την μόνη πραγματική ιστορική διακήρυξη, η οποία μπορεί να σχηματοποιήση την ελπίδα του μέλλοντος του κόσμου μας, το:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης

Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΕΤΡΟΣ Ζ’

Εν τη Μεγάλη Πόλει

της Αλεξανδρείας