ΠΕΤΡΟΣ Ζ΄

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩι ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΜΩΝ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΕΧΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

‘Αυτός  γαρ εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το     μεσότοιχο του φραγμού λύσας’ (Εφεσ. β΄ 14)

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,

Ιστάμεθα, λοιπόν, και πάλι ενώπιον της υπερφυούς θεοφανείας του Κυρίου, της Γέννας του Χριστου!

Είμεθα μάρτυρες του γεγονότος ή θλιβεροί μεταφορείς μια κενής παραδόσεως, που στολίζει απλώς με πρόσκαιρα επιθήματα την ροήν του χρόνου?

Και εάν η ειρήνη αποτελεί το ζητούμενον, πως ο περιβάλλων ημάς κόσμος δύναται να υπερβεί την ακοσμίαν του, αποτέλεσμα της καταδιώξεως και του αφανισμού της ειρήνης και να αναχθή εις το ύψος των περιστάσεων, εργαζόμενος υπέρ αυτής?

Δύσκολος και τεταραγμένη η εποχή που διανύομεν. Διαίρεσης πάσης αποχρώσεως, με εξέχουσες αυτές τις θρησκευτικές. Αναστατώσεις παγκοσμίου εμβελείας, πάθη, μίση, βία, συρράξεις πολεμικές και εις το αποκορύφωμα η διεθνής τρομοκρατία, λαμβάνουν καθημερινώς απειλητικές διαστάσεις, ακόμη και δια τους μέχρι τώρα ανεπηρεάστους, βλέποντας τον δαιμονούντα πέλεκυν μίας νέας τάξεως πραγμάτων, έτοιμον προς αποκοπήν και φίμωσιν κάθε υγιούς φωνής, κραυγαζούσης υπέρ της ειρήνης.

Οι πολεμικές εστίες αυξάνονται, οι πυρηνικοί εξοπλισμοί καραδοκούν. Οι ανισότητες μεταξύ των λαών της γης και η διάσπασίς των εις επιμέρους «κόσμους» αφήνουν αγεφύρωτο το χάσμα, που συθέμελα κλυδωνίζει το πολιτισμό και τις ανθρώπινες αξίες, όταν αυτές γίνονται σκύβαλα, κωφεύουν ενώπιον του ανθρωπίνου πόνου, της πείνας, της δυστυχίας και του θανάτου. Τα πρόσωπα των παιδιών που υποφέρουν από ασιτία στην αφρικανική ήπειρο και τα δάκρυα που κυλούν από τα βαθουλομένα μάτια τους ερωτούν «γιατι?».

Εν τοιαύτη περιπτώσει «που εστίν που εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων, η ελπίς και η ειρήνη ημών»?

Απλά και με σαφήνεια η απάντησις θα ευρεθή, όταν καθελις εξ ημών  αναλογισθή την ιδίαν ευθύνην και άρη τον Σταυρόν της ειρήνης επ ώμων, ώστε, πρώτον εν εαυτώ και εν συνεχεία προς τους αδελφούς του απολαύση την «τελειωτάτην των ευλογιών» (Μ. Βασίλειος)

Μακράν των παχέων λόγων και των ανουσίων φωνασκιών, μακράν του ψεύδους που κυοφορείται σε κινήματα και συστήματα ειρηνιστικά, αποσκοπούντα εν τέλει προς το ίδιον όφελος, όστις επιθυμεί την ειρήνην, ας καταφύγη εις τον «άρχοντα» της ειρήνης αυτής ( Ησαΐας 9, 6), τον «τους ζητούντας αλλήλους εις ειρήνην συνάξαντας» (Μ. Αθανάσιος).

Η ειρήνη του Θεού εν ταις καρδίες ημών, ζέουσα και δωροφορούσα τας αρετάς, «ου μόνον προς τους έξω ειρηνεύειν πείθει, αλλά και προς εαυτούς».

Το ειρηνοφόρον ευαγγέλιον, όπλον κατά του διαβόλου, αποδιώκει τας προελάσεις του κακού, καταλλάσσει τας ψυχάς, θεραπεύει τας πληγάς της ανομίας.

Μεγίστη ευθύνη των ταγών της Εκκλησίας, και δη και ήμών των καθοδηγούντων ψυχάς ευλογημένας εν τη νεοτεύκτω ποίμνη της ιεραποστολής προς τα έθνη της Αφρικής, αποτελεί η παγίωσις του αγαθού της ειρήνης, ως βιώματος εν αυτοίς. Ο Χριστός μέσω της οικογενείας εκτείνεται εις την κοινωνίαν, όπου οικοδομεί τον νόμον της αγάπης και της δικαιοσύνης. Καταλύει την βασιλεύουσαν αδικίαν και επαναφέρει την φυγαδευθείσαν περιστεράν της ειρήνης, ως συνεκτικόν ιστόν της ζωής και πλήρωμα της ευτυχίας.

Τέκνα αγαπητά και ευλογημένα,

Γλυκύφθογγος ακούεται η φωνή του Θεού «ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην» (Ρωμ. ι΄, 15 ).

Χριστός γεννάται, η ειρήνη ημών. Κηρύξατε ειρήνην, αγαπήσατε την ειρήνην, αγωνίζεσθε υπέρ της ειρήνης και η ευδοκία του Θεού εί    η μεθ’ υμών.

Από της καθέδρας ημών του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, πατρικώς ευχόμεθα, όπως ο Θεός της ειρήνης δώη υμίν εκ των ακενώτων αυτού δωρεών πάσαν ευλογίαν και χαράν, ώστε «η παρα του Κυρίου ειρήνη τω αιώνι παντί παρεκτείνεται, απεριόριστος ούσα και ατερμάτιστος» ( Μ. Βασίλειος ).

Διάπυρος υπέρ πάντων υμών ευχέτης προς Θεόν Τεχθέντα.

+ ο Αλεξανδρείας Πέτρος

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2002

------------------------------------------------------------------------------------------